دعای فرج، دعایی است که با عبارت «إلهی عَظُمَ البَلاء» آغاز می‌شود. این دعا برای اولین بار در کتاب کنوز النجاح شیخ طبرسی آمده و آثاری چون وسائل الشیعه (اثر شیخ حُرّ عاملی) و جمال الاسبوع (اثر سید ابن طاووس) نیز آن را نقل کرده‌اند.
برخی دیگر از آثاری که این دعا را آورده‌اند این کتاب‌ها هستند: المزار الکبیر اثر ابن مشهدی (درگذشت ۶۱۰ ق)، جمال الاسبوع اثر سید ابن طاووس (درگذشت ۶۶۴ ق)، المزار اثر شهید اول (درگذشت ۷۸۶ ق)، مصباح اثر کفعمی (درگذشت ۹۰۵ ق)، وسائل الشیعة اثر شیخ حُرّ عاملی (درگذشت ۱۱۰۴ ق).
گفته شده دعای فرج را امام زمان ارواحنافداه به محمّد بن احمد بن ابی لیث تعلیم داد که از ترس کشته شدن به کاظمین پناهنده شده بود. او با خواندن این دعا از مرگ رهایی یافت.
نظرات